Juist daarom blijft het essentieel om me via gedachtensteuntjes bewust te maken van een realiteit anno 2022 die zowat alle realiteitszin heeft verloren: die onze creativiteit en natuurlijkheid al te vaak in slaap sust. Hoewel creativiteit en hun leven als muzikante en woordenaar de rode draad lijken te vormen, gaat het essay over de kunst van het leven.

On Connection and, to a lesser extent, The Bricks That Built The Houses made me realize how crucial rhythm, music, and stage presence are to Tempest's art. Twee doorgaans zieke baby’s die elkaar ’s nachts aflossen om huilend de wacht te houden, hebben me bijna genekt.Like that piece of music it is extremely honest, punctured with an admittance of how difficult Kae finds the troubled times we are living in. Het gif van gehaastheid trachtte ik te neutraliseren met de herinnering aan Indiërs die een halve dag rechtstonden in een gammele bus met de neuzen in elkaars okselvijvers. In India had ik ontdekt dat de stank van open riolen en vers geslachte geiten het aroma van sandalwood en garam masala niet terneerslaat, dat hemel en aarde zich als buurlanden verhouden, dat vele mensen die duizend keer minder hebben dan ikzelf op een gemiddelde dag dubbel zo vaak lachen.

Anyone who has seen Tempest live has likely witnessed their talent for sparking connection, even if they insist this is a mysterious, unreliable thing.Connection”, verbinding, met elkaar is de centrale focus in dit dunne maar veelomvattende wijze boekje.

What makes this little book so involving, though, is how Kae links the importance of creativity to the importance of connection. I probably can't and won't carry it around with me everywhere (can I tho) but I for sure will read it again and again.En mochten mensen ooit zeggen dat die tips misschien wat wollig of zweverig zijn: wel ja, maar het zijn koude tijden, en deze vorm van vliegen kost u hooguit wat inlevingsvermogen. But when it does come, it is wondrous: “I am granted access to a freedom so resolute it leaves me shining head to toe… Looking out at the crowd, I see reality at last. Wallace voegt hierbij het facet ‘empathie’: jegens de ongewassen zonderling op het parkbankje, de middenvak rijder, de norse buurman, de andersdenkende, de overdreven geschminkte en geparfumeerde vrouw die tegen haar kind schreeuwt. Ook al zullen er ongetwijfeld enkele niet erg originele ideeën in voorkomen, is dit boekje een niet mis te verstane sterke en knap verwoordde boodschap. Tempest talks about putting down our phones and paying attention to the world around us, the dangers of social media, the tragedy of placing monetary value above other types of value, numbness, avoidance - all interesting and relevant topics - but they present no new insights.

We get so caught up in an ever-spinning consumerist hamster wheel that we neglect what is true within ourselves and one another. This short book is non-fiction in which Kae explores the value and meaning of creativity and connection to others. To quote an infamous passage where all these things and people are being mentioned in a row to try to prove a point), almost made me bite someone or myself. Throughout, there are familiar shades of mysticism and mindfulness, of anti-capitalist theorising and the hippies’ tune-in, drop-out arguments. Herinneringen, dagdromen, de geuren en kleuren dankzij je zintuigen, het inzoomen op gezichten en het uitzoomen naar een ander sterrenstelsel van waaruit het waanzinnig is dat ik hier überhaupt (be)sta… Nietigheid vernietigt niemendalletjes.Maar ook zien wat er in onze onmiddellijke nabijheid gebeurt en niet, zoals zo veel gebeurt, in onszelf en onze eigen gedachten blijven. De saaiheid van een wachtkamer, de traagheid van een rij aan het loket, het groeiende besef van een baaldag, de sleur van werk, poogde ik te compenseren door datgene te gebruiken wat je te allen tijden bij je hebt: je hoofd. Kae makes reference at one point to been given a brief for this book, and I think that’s the problem- it feels a little forced and, well, random. Conexión es una reivindicación de la creatividad como práctica necesaria a nuestra cotidianidad, su presencia alrrededor, mucho más allá de aquellas actividades capitalizables.